Diepe veneuze trombose

Diepe veneuze trombose (afgekort “DVT”) is een verstopping door gestold bloed van de diepe afvoerende aderen in het been. Het is een vaak voorkomend ziektebeeld. Ongeveer 2 tot 4 op de 1000 inwoners maken een eerste episode van DVT door.

Hoe ontstaat een diepe veneuze trombose ?

Er bestaan verschillende oorzaken van een DVT. Vaak spelen meerdere factoren tegelijk een rol. Enkele voorbeelden: bedrust tijdens zwangerschap en kraambed, erfelijke aanleg, operaties of ziekten, verminderde beweging (gips, lange vliegreis), gebruik van bepaalde medicijnen (bijv. de anticonceptiepil). In zeldzame gevallen is er sprake van een aangeboren stoornis van het stollingsysteem van het bloed, met als een gevolg een verhoogde stollingsneiging. In sommige gevallen is er echter geen duidelijke oorzaak voor het ontstaan van DVT aan te tonen.

Wat zijn de symptomen van een diepe veneuze trombose ?

De diepe aderen in het been verzorgen normaal gesproken 90% van de afvoer van het bloed uit de benen. Als de afvoer verstopt, raakt het been overvuld. Dan ontstaan zwelling (= oedeem), roodheid en pijn.

COMPLICATIES VAN DVT
– Acute complicatie. Een deel van de bloedprop die voor de verstopping zorgt, kan plotseling losraken en terechtkomen in de longen. Dit wordt “longembolie” genoemd en is een gevreesde acute complicatie van de DVT van het been. Bij een longembolie klaagt de patiënt over benauwdheid en pijn op de borst.
– Lange termijn complicatie. Op lange termijn (meestal na jaren) kan zich een zogenaamd “post-trombotisch syndroom” ontwikkelen. Door de trombose kunnen de klepjes in de aderen namelijk op den duur stuk gaan. Deze klepjes verhinderen, in verticale houding, dat het bloed terugstroomt naar de voeten Als deze kleppen niet meer goed afsluiten, stroomt het bloed gemakkelijk terug, zodat de druk in de aderen en haarvaatjes toeneemt. Door de stilstand in de bloedsomloop loopt de voeding van de weefsels gevaar. Deze conditie heet ook wel “chronisch aderfalen”. Symptomen van chronisch aderfalen kunnen zijn vochtophoping rondom de enkels (oedeem), uitgezette haarvaatjes in de onderbenen, bruingele verkleuringen van de huid, eczeem en ten slotte een open been.

Hoe wordt een diepe veneuze trombose vastgesteld ?

DUPLEXONDERZOEK
De diagnose DVT wordt gesteld door middel van het duplexonderzoek. Dit is een combinatie van ultrageluidsgolven en echobeelden van het bloed, waarmee de verstopping in de ader(en) kan worden aangetoond.

LABORATORIUMONDERZOEK
Om de oorzaak van de DVT aan te tonen wordt er tevens bloedonderzoek gedaan.

Hoe wordt een diepe veneuze trombose behandeld ?

1. Bloedverdunner. Een bloedverdunner wordt gegeven om uitbreiding van de huidige trombose en het ontstaan van nieuwe trombose te voorkomen. Gewoonlijk duurt deze behandeling drie maanden.
2. Compressietherapie. Zodra de pijn dit toelaat wordt het aangedane been gezwachteld. Afhankelijk van de plaats van de trombose zal dit een verband tot de knie of tot in de lies zijn. Tijdens het lopen met dit ondersteunende verband wordt door de pompbeweging van de spieren het overmatige vocht uit het been afgevoerd.
3. Elastische kousen. Wanner het been dun gezwachteld is, wordt er een elastische kous aangemeten, die overdag moet worden gedragen. Over het algemeen wordt geadviseerd deze elastische kous gedurende twee jaar te blijven dragen ; dit heeft te maken met de herstelperioden van de aderen.

Wat kunt u zelf doen als u een diepe veneuze trombose heeft ?

Goed bewegen is belangrijk om de afvoer van overmatig vocht uit het been te bevorderen. Na een trombose is het dan ook van belang om spoedig weer in beweging te komen, natuurlijk binnen de pijngrens. Lang staan en zitten is ongunstig en moet regelmatig worden afgewisseld met lopen.

Wat is de prognose van een diepe veneuze trombose ?

Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat een goede compressietherapie de complicatie van DVT op lange termijn kan beperken. Helaas kan er niet altijd worden voorkomen dat er blijvende schade ontstaat aan de vaten. In dat geval bestaat op latere leeftijd de kans op het ontstaan van een open been. Aan patiënten met een verhoogd risico zal dan ook gedurende het verdere leven het dragen van een elastische kous worden geadviseerd.