Ziekte van Andrews Barber

De ziekte van Andrews-Barber is een chronische steeds terugkerende maar goedaardige huidaandoening gekenmerkt door de aanwezigheid van pustels gelokaliseerd op de handpalmen en de voetzolen. Een andere benaming is “pustulosis palmo-plantaris” (pustulose= gekenmerkt door puskoppen; palmoplantaris = op de handpalmen en de voetzolen). De ziekte komt nog wel eens samen voor met psoriasis en wordt dan psoriasis palmo-plantaris genoemd. Sommige onderzoekers geloven echter dat de ziekte van Andrews-Barber een aparte ziektebeeld is. Het is onbekend hoe vaak de ziekte voorkomt. Wel lijkt het erop of dat meer vrouwen dan mannen de ziekte hebben . De ziekte begint meestal tussen de 20 en 60 jaar. Hoewel de aanwezigheid van de puskoppen de indruk geeft van een bacteriële infectie hebben we hier te maken met een STERIELE aandoening, die dus NIET BESMETTELIJK is.

Hoe ontstaat de ziekte van Aadrews Barber ?

De oorzaak is onbekend. Omdat de ziekte nog wel eens samen voorkomt met psoriasis wordt er gedacht aan een gelijksoortige ontstaansmechanisme met psoriasis. De meeste patiënten hebben echter elders op het lichaam geen psoriasis. Sommige onderzoekers geloven dus dat de ziekte van Andrews-Barber een aparte ziektebeeld is. Een studie onder een grote hoeveelheid psoriasis patiënten laat zien dat onder degenen met pustels aan de voetzolen en handpalmen zich veel (stevige) rokers bevinden. Ook zijn er bij deze groep patiënten in het bloed anti-nicotine antistoffen gevonden. De theorie is dat deze antistoffen ook gericht zijn tegen componenten van de huid.

Hoe ziet de ziekte van Andrews Barber eruit ?

Op de handpalmen en de voetzolen zien we meerdere (soms tientallen) willekeurig gerangschikte gele puskoppen, met allen ongeveer dezelfde grootte. Deze puskoppen kunnen binnen enkele uren “uitbreken”. Ingedroogde puskoppen krijgen een geelbruine tot donkerbruine kleur. Meestal zien we zowel verse als oudere puskoppen bij elkaar. De omgevende huid is rood en schilferend. Ingedroogde pustels verdwijnen weer na 8 tot 10 dagen. Patiënten klagen vaak over jeuk en branderigheid. De huidafwijkingen laten na genezing roodschilferende wat eeltvormige plekken achter, wat doet denken aan een gewone hand- of voeteczeem.

Hoe wordt de diagnose gesteld van de ziekte van Andrews Barber ?

De diagnose wordt op het blote oog gesteld. Bij twijfel wordt er een huidbiopsie afgenomen.

Wat is de behandeling van de ziekte van Andrews Barber ?

Uw huidarts kan kiezen uit de volgende mogelijke behandelingen:

A. BIJ BEPERKTE VORM
Uitwendige sterk werkende corticosteroïden onder occlusie.

B. BIJ UITGEBREIDE OF HARDNEKKIGE VORM
– Handen en/of voeten PUVA of lokale UVB
– Kuur met Neotigason tabletten
Andere vormen van orale behandeling geven wisselende resultaten zoals: tetracycline, dapson, clofazimine en ciclosporine. 

Wat kunt u zelf doen aan de ziekte van Andrews Barber ?

• Stoppen met roken lijkt bij een groot deel van de patiënten te leiden tot een snellere spontane herstel of een betere respons op de therapie.
• Emotionele stress lijkt bij de meeste patiënten een rol te spelen. Dit is de reden waarom ontspanning (vakantie, zon en zee) een gunstige invloed hebben op de huidziekte.
• Niet krabben, omdat door krabben of een verwonding op de plaats van de huidbeschadiging nieuwe plekken kunnen ontstaan.

Wat is het beloop van de ziekte van Andrews Barber ?

De ziekte is chronisch met periodes van spontane remissie afgewisseld door verergeringen. De ziekteduur is bij de meeste gevallen tussen de 5 en 10 jaar.